Różaniec Rodziców za Dzieci

Różaniec Rodziców to modlitwa wspólnotowa oparta na schemacie Żywego Różańca. Dwadzieścia osób łączą się duchowo we wspólnotę, która nazywana jest „Różą np. św. Maksymiliana” i podejmuje modlitwę – jedna osoba jedną dziesiątkę (tajemnicę) z Różańca świętego dziennie. Uczestnik Różańca Rodziców podejmuje modlitwę w intencji swoich dzieci oraz w intencji dzieci pozostałych członków danej róży, a w zamian inni rodzice z tej róży modlą się za jego dzieci. Każdy z rodziców odmawia codziennie jedną dziesiątkę Różańca z przypisaną mu na dany miesiąc tajemnicą. W ten sposób za dzieci tego rodzica odmówiony jest codziennie cały różaniec.

Są dwa rodzaje róż: lokalne, zakładane w parafiach, szkołach, grupach przyjaciół itp., oraz internetowe.

Modlimy się w dowolnie i dogodnie wybranym miejscu i czasie. Najlepiej wybrać sobie jakiś konkretny czas w ciągu dnia i wpleść tę modlitwę w rytm dnia.

W pierwszych dniach kolejnego miesiąca przechodzimy do kolejnej tajemnicy, czyli po pierwszej radosnej następuje druga, potem trzecia i tak dalej. Po tajemnicach radosnych następują tajemnice Światła, następnie bolesne i chwalebne, a po chwalebnych znowu radosne. Osoba odmawiająca tajemnicę Pierwszą Radosną odmawia tez początkowe modlitwy różańca świętego czyli Wierzę w Boga, Ojcze nas, trzy razy Zdrowaś Maryjo i Chwała Ojcu.

Nie ma konieczności stałych spotkań w kościele czy kaplicy, ale każda z róż może sobie takie spotkania zorganizować. Może to być dzień liturgicznego wspomnienia świętego patrona danej róży. Raz w  roku róże spotykają się 8 grudnia w uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny w kościele aby ponowić Akt Zawierzenia Matce Bożej.

Od dnia 14.11.2022roku, Różaniec Rodziców jest włączony jako osobna gałąź w strukturę Stowarzyszenia Żywy Różaniec z zachowaniem swego charyzmatu.

Modlitwę różańcową popularyzowali liczni święci. Św. Stanisław Kostka (+ 1568) prosił, by przy śmierci dano mu do rąk różaniec, bo to najmilsza pamiątka od niebieskiej Matki. Św. Teresa z Avila (+ 1582) jako siedmioletnia dziewczynka z bratem odmawiała różaniec w przydomowym ogrodzie. Św. Karol Boromeusz (+ 1584) był jednym z najżarliwszych propagatorów bractw różańcowych. Św. Filip Nereusz (+ 1595) nawet w nocy nie rozstawał się ze swoim różańcem. Św. Franciszek Salezy (+ 1622) i św. Joanna de Chantal (+ 1541) ślubem zobowiązali się do codziennego odmawiania różańca. Św. Józef Kalasanty (+ 1648), św. Jan de la Salle (+ 1719) i św. Jan Bosko (+ 1888) wprowadzili codzienne odmawianie cząstki różańca świętego nie tylko w swoich rodzinach zakonnych, ale także wśród wychowanków. Św. Ludwik Maria Grignion de Montfort nosił przy sobie stale u pasa duży różaniec, podobnie św. Alfons Liguori (+ 1787).

Święci papieże Jan XXIII, Paweł VI i Jan Paweł II niejeden raz w swoich publicznych przemówieniach zachęcali wiernych do ukochania tej modlitwy. W 2002 r. św. Jan Paweł II listem Rosarium Virginis Mariae dołączył do różańca także czwartą część - tajemnice światła (chrzest Chrystusa, pierwszy cud w Kanie Galilejskiej, głoszenie Królestwa i wzywanie do nawrócenia, przemienienie na górze Tabor oraz ustanowienie Eucharystii). Do odmawiania różańca kilkakrotnie wzywała także Matka Boża w czasie swych objawień, m.in. w Lourdes (1858), w La Salette, w Fatimie (1917).
 

Za odmówienie w całości przynajmniej jednej części różańca (pięciu dziesiątek) w kościele, kaplicy publicznej, w rodzinie, wspólnocie zakonnej czy pobożnym stowarzyszeniu, połączone z rozmyślaniem nad rozważanymi tajemnicami można uzyskać odpust zupełny.